Dyrektorzy Zespołu Szkół Mechanicznych nr 1 im. Szczepana Humberta
Bożena Mayer-Gawron - Dyrektor ZSM nr 1 w latach: 01.09.2009 r. - 29.02.2016 r. Mgr inż. Bożena Mayer-Gawron z dniem 1 marca 2016 r. skończyła pracę pedagogiczną na stanowisku dyrektora ZSM nr 1, nauczyciela przedmiotów zawodowych i przeszła na emeryturę.
Absolwentka Technikum Mechanicznego nr 15 w ZSM nr 1 - 1975-1980
Antoni Warczewski - Dyrektor ZSM Nr 1 w latach: 01.09.2004 r.- 31.08.2009 r.
Absolwent Technikum Mechanicznego nr 15 w ZSM nr 1 - 1970-1975
Maria Sowa - Dyrektor ZSM Nr 1 w latach 1998-2004.
Ryszard Kaim - Dyrektor ZSM Nr 1 w latach 1988-1998.
Stanisław Skowronek - Dyrektor ZSM Nr 1 w latach 1986-1988.
Stanisław Hobot - Dyrektor ZSM Nr 1 w latach 1978-1986.
Kazimierz Mayer - Dyrektor ZSM Nr 1 w latach 1951-1978
Patron Szkoły
Szczepan (Etienne) Humbert urodził się 25 lipca 1756 roku w Paryżu. Był synem Ludwika i Krystyny Marii Faret. W czerwcu 1775 r. jako niespełna 19-latek przyjechał do Polski na praktykę architektoniczną.
8 lat później przyjął obowiązki architekta u księżnej marszałkowej Izabeli Lubomirskiej (właścicielki m.in. pałacu w Wilanowie inicjatorki przebudowy zamku w ?ańcucie i budowy Teatru Narodowego w Warszawie), która zwróciła uwagę na jego talent i pracowitość.
W latach 1783-1789 nadzorował budowę zaprojektowanego przez siebie pałacyku Vauxhall, obecnie jednego z najcenniejszych zabytków Krzeszowic, zwanego też "Salomonem".
Król Stanisław August Poniatowski mianował go budowniczym Królewskiego Stołecznego Miasta Krakowa.
Natomiast 16 czerwca 1796 r. przyznano mu obywatelstwo krakowskie.
7 września 1793 r. w Krakowie odbył się ślub Szczepana Humberta z Magdaleną z domu Baillot, urodzoną w 1755 r. w Moulins, w departamencie Arles we Francji, która była nauczycielką (zajmowała się prowadzeniem pensjonatu dla dziewcząt).
W 1806 r. nabył kamienice przy zbiegu ulic Brackiej i Franciszkańskiej w Krakowie, tworząc z nich okazałą rezydencję, znaną jako pałac Larischa (z fasadą w stylu
neoklasycystycznym). W latach 1815-1816 pracował przy przebudowie i zdobieniu wnętrz Pałacu Biskupów Krakowskich, a w latach 1817-1821 przekształcił
architektonicznie trzy kolejne kamienice przy ul. Sławkowskiej (nadając im jednolite elewacje), tworzące dzięki temu nowoczesny Hotel Saski. Był również współautorem w roku 1822 ostatecznego kształtu kopca Kościuszki oraz nadzorował jego budowę. W roku 1812 zmarła żona Sz. Humberta.
Jako bezdzietny wdowiec żył i pracował dla mieszkańców Krakowa i okolic do 19 marca 1829 r.
Grób państwa Humbertów znajduje się na cmentarzu Rakowickim.
Ten znany i ceniony budowniczy Królewskiego Stołecznego Miasta Krakowa znad Sekwany wywarł znaczący wpływ na kształt krakowskiej odmiany neoklasycyzmu w architekturze. Do jego ważniejszych prac architektoniczno-budowlanych zalicza się również: projekt pomnika nagrobnego Duninów w kaplicy św. Jana Nepomucena w kościele Mariackim (1795), przystosowanie do użytku scenicznego najstarszego z funkcjonujących wtedy na ziemiach polskich budynków teatralnych Teatru Starego im. Heleny Modrzejewskiej, nie istniejący już Dom Wenecki w Rynku Głównym (1809), dom "Pod Złotym Karpiem" (1809), ołtarz murowany w kaplicy Loretańskiej w kościele o.o. Kapucynów (1817), rekonstrukcję domu przy ul. Stolarskiej 13 (1819), a także Hotel "Pod Różą" przy ul. Floriańskiej oraz przebudowę i nadbudowę oficyn kamienicy przy ul. Szewskiej 9. W trosce o zawodową przyszłość młodzieży utworzył fundację, która stała się bodźcem do powstania pierwszych samodzielnych szkół zawodowych na ziemiach polskich. Cały jego majątek wykorzystano na utworzenie nowoczesnego, na pograniczu szkoły średniej i wyższej, Instytutu Technicznego w Krakowie, otwartego 5 lat po jego
śmierci, tj. w roku szkolnym 1834/1835 za zgodą Senatu Rządzącego Wolnego Miasta Krakowa.
W testamencie Sz. Humberta z 1827 r. czytamy: "Odebrawszy od mieszkańców miasta tego kraju, w którym przeżyłem lat 52, wiele dowodów przychylności, pragnę uwiecznić pamięć przeznaczając majątek mój na użytek tego miasta", "przekonany, że sztuki i rzemiosła są najdzielniejszą sprężyną pomyślności narodowej, a na których krainie tej dotąd zbywa, mniemam, że przywiązania mego do niej dam najlepszy dowód tworząc Instytut, którego by celem było usposobienie dobrych rzemieślników".
W roku szkolnym 1834/1835 otwarto Instytut Techniczny, który zajął miejsce na pograniczu szkoły średniej i wyższej oraz zapoczątkował rozwój zawodowych szkół średnich.
Testament Szczepana Humberta (Etienne Humbert) - (tekst archiwalny) z 10 września 1828 r.
Testament Szczepana Humberta (Etienne Humbert)
(tekst archiwalny) z 10 września 1828 r. przepisany w oryginalnej wersji językowej z opracowania "Programma Popisu Uczniów Instytutu Technicznego Krakowskiego" opracowanego w 1841 r. przez Ludwika Kosickiego, dyrektora Instytutu Technicznego, wydanego w Drukarni Uniwersyteckiej.
W Imię Przenajświętszej Trójcy - Ja Szczepan Humbert liczący 72 lat życia mego obywatel i budowniczy Wolnego M. Krak: przy ulicy Franciszkańskiej pod L. 218 zamieszkały, na ciele i umyśle zdrowy, chcąc rozporządzić majątkiem moim na czas w którym już przy życiu zostać nie będę sporządziłem, i napisałem całkowicie niniejszy mój testament i rozporządzenie ostatniej woli bez namowy natchnienia, lub poduszczania od kogokolwiek bądź, a to w sposobie następującym....
Historia budynku przy al. A. Mickiewicza 5
Dnia 12 kwietnia 1894 roku Rada Miasta Krakowa podjęła uchwałę o odstąpieniu przez gminę Miasta Krakowa 4000 sążni kwadratowych (co odpowiadało 11960 m2) pod budowę nowych gmachów dla Państwowej Szkoły Przemysłowej.
Ministerstwo zatwierdziło następujące rozplanowanie terenu przeznaczonego pod budowę szkoły:
budynek główny 2576 m2;
budynek chemii 811 m2;
budynek warsztatowy 810 m2.
Ministerstwo Wyznań i Oświaty w Wiedniu przyjęło grunt i zleciło w 1896 roku wykonanie projektu i kosztorysu budynków szkoły prof. Sławomirowi Odrzywolskiemu.
Prof. Sławomirowi Odrzywolskiemu zalecono również podróż naukową w celu zapoznania się z rozwiązaniami architektonicznymi istniejących już szkół przemysłowych.
W 1898 roku nastąpiła nowa regulacja ulic w miejscu, gdzie miała być budowana szkoła i w związku z tym wydano polecenie usunięcia młynówki Rudawy z gruntu oraz przełożenia jej do nowego kanału przy ul. Garncarskiej.
W latach 1907-1912 trwa monumentalnego gmachu Szkoły Przemysłowej. Jest to przykład przemieszania zmodernizowanego historyzmu i postsecesyjnej dekoracji, w której odnaleźć można motywy zaczerpnięte ze sztuki ludowej.
2 sierpnia 1914 roku w czasie I Wojny Światowej została usunięta z budynku głównego i chemicznego, a budynki te zostają oddane na szpitale wojskowe.
Zostają przeprowadzone liczne i bardzo poważne adaptacje i od 1 października 1914 roku funkcjonował duży szpital wojskowy na 600 łóżek.
W latach 1920-1939 do budynku wraca Państwowa Szkoła Przemysłowa.
Historia budynku
12.04.1894 r. Rada Miasta Krakowa wydziela parcelę pod budowę szkoły.
1896 r. Projekt budynku szkoły, wykonany przez absolwenta Sławomira Odrzywolskiego.
1910-1912 r. Budowa Państwowej Szkoły Przemysłowej.
1914-1920 r. Szpital Wojskowy.
1920-1939 r. Państwowa Szkoła Przemysłowa.
1939-1945 r. Całodobowa szkoła więzienna.
1945-1946 r. Szpital Armii Czerwonej.
1946-1951 r. Siedziba Państwowej Szkoły Przemysłowej.
1951-1957 r. Siedziba Zasadniczej Szkoły Zawodowej Nr 1.
1957 r. Powrót Technikum Mechanicznego do historycznej siedziby.
1970 r. Siedziba Zespołu Szkół Mechanicznych Nr 1 im. Szczepana Humberta.
1972 r. Oddanie nowego skrzydła budynku z halą i salą gimnastyczną, biblioteką szkolną, pomieszczeniem do zajęć pozalekcyjnych, zapleczem sanitarnym i aulą, która w roku 1994 otrzymała imię dyrektora Kazimierza Mayera.
1999 r. Połączenie Zespołu Szkół Mechanicznych Nr 1 z Technikum Mechanicznym i Zasadniczą Szkołą im. Prof. Romana Podoskiego. Siedziba Zespołu Szkół Mechanicznych Nr 1 im. Szczepana Humberta.